من ابراهیمم ، آن گاه که آتش بدو پناه می برد ،

و بت سرای عالم از پشم گوسفندانش پر از عشق و عرفان می شد .

اسماعیل منم . کعبه از من برافراشت و زمزم به پای من می ریزد .

صفا ، سعی من دارد و مکی ترین آیات قبیله ام من .

عیسی کهتر برادر من بود ، آنگاه که به آسمان میرفت تا روزی از برای من باز گردد .

موسی از نیل نمی گذشت اگر وام خود به من نمی پرداخت .

شکیبایی عیوب ، مشق یک شب او بود از درس انتظار من .

محمد نیای من است ؛ نخستین و آخرین سطر از نامه ای که من در کنار کعبه ، از فراز منبر فرج ، پشت به کوهستان غیبت ، خواهم خواند .

منم مهدی ، موعود ، قائم و منتظر .

........................

من موعود زمانم . صاحب عصر . پرورده ی دامان نرگس و آورنده ی عدل خدا .

من گریه های شما را می شناسم .

با انتظار شما هر شام دیدار می کنم .

نغمه گر ندبه های شما در میان شبستان های غربتم .

اشک های شما آیندگان من است .

دل تنگی های من گشایش بخت شماست .

من موی گره در گره ام را نذر پریشان شمایان کرده ام

من .............

انا المهدی .

به امید ظهور زیبایش

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در یکشنبه 85/6/19 و ساعت 9:18 عصر | نظرات دیگران()